وقتی از خبرنگار سخن می‌گوییم، از وجدان بیدار جامعه صحبت می‌کنیم؛ صدایی برای بی‌صداها، چشم‌هایی برای دیدن آن‌چه پنهان مانده، و قلمی برای شکافتن لایه‌های فساد و ناکارآمدی. اما وقتی همین صداها خفه می‌شوند، نه به‌دست قدرت مافیایی آشکار، بلکه با لبخند رضایت از دریافت صندلی و حقوق و جایگاه در نهادهای دولتی و شبه‌دولتی، فاجعه‌ای خاموش و تلخ رقم می‌خورد. این، دقیقاً سرنوشت امروز «انجمن خبرنگاران گچساران» است.

این سرمقاله با مروری گذرا بر ترکیب هیأت مدیره انجمن خبرنگاران گچساران، آن‌چه بیش از هر نکته ای برجسته و تامل برنگیز به چشم می‌آید، نه تخصص رسانه‌ای، نه دغدغه صنفی، بلکه لیستی از اسامی با اشتغال رسمی در دستگاه‌های دولتی و شبه‌دولتی است که ضمن تخریب شان و جایگاه دستگاه های دولتی از جمله صدا وسیما،پتروشیمی،شهرداری و حتی شرکت های نفتی مناطق نفتخیز جنوب؛ افراد پرمشغله‌ای که به واسطه شرح وظایف سازمانی خود در هریک واحدها مشغول به کارند که ،حتی وقت سر خاراندن ندارند، چه برسد به مدیریت یک نهاد صنفی که نیازمند تمام‌قد ایستادن پای درد و دل بالخص مطالبات و حق و حقوق حقیقی و حقوقی تضیع شده خبرنگاران است.  

شایان ذکر است ،ترکیب و مشاغل فهرست از جمله مدیرعامل،رئیس و سایر اعضای هیات مدیره انجمن خبرنگاران گچساران در کنار اشاره سربسته به دلایل و نشانه های برجسته سکوت اخیر در تقابل با گارد شکسته شده عدم ارائه گزارش عمکرد یا عدم استعفاء یا سکوت پر معنا و مفهوم مقابل انتقادهای پایان ناپذیر پایگاه خبری نفت ساران به شرح زیر یادآور می شود:

___  آرش کنارکوهی، مدیرعامل انجمن، همزمان با سمت اجرایی در پتروشیمی گچساران مشغول به کار است. در فرض محال ،چگونه ممکن است مدیری درگیر در ساختار صنعتی، بتواند صدای رسای خبرنگاری باشد که قرار است همان ساختار را در جهت تحقق شایسته سالاری،تبعیض،رانت خواری،طایفه گرایی،اخراج و استخدام های بی ظابطه و.. نقد کند؟ (اینجا کلیک کنید)

___  زواره کائیدی، رئیس هیأت مدیره، بازنشسته‌ی شرکت نفت و عضو شورای نگهبان؛ جایگاه‌هایی که ماهیتاً با خبرنگاری، هم راستا نمی باشد .( اینجا کلیک کنید).

___  اسماعیل ولایت و حسام‌الدین رحمانی، هر دو در شهرداری گچساران مشغول‌اند؛ نهادی که از قضا، یکی از محل‌های پرچالش در تضاد منافع همسو با خدمت رسانی عمرانی و شهری است و عملا از هرگونه خدمات به جامعه رسانه ای شهرستان محروم می باشند.

___ میلاد نظری آبدگاه در صدا و سیما مشغول است، سازمانی که خود با مشغلات خاص روزانه موظف به تولید بولتن های خبری بر اساس تحولات میدانی است و قاعدتا زمانی برای ارتباط با بدنه اصحاب رسانه در جهت رصد و رسیدگی مطالبات صنفی ندارد.

___ بهنام عکاشه نیز در پتروشیمی ماهشهر،کیلومترها دور از شهر دوگنبدان مشغول است که همچنان نحوء،روش،سبک یا ابتکارات خلاقانه منحصر به فرد وی، در برقراری ارتباط، از فرسنگها دورتر از تحولات میدانی خبرنگاران گچساران،به مبحث مهم کارشناسی در میزگردهای شبانه نخبگان اهالی رسانه، همچنان در هاله ای از ابهام است! 

___  حتی بازرسین و خزانه‌دار انجمن، علی‌مراد کاظم‌پور و امین دهقانی، هر دو از بدنه‌ی یک شرکت نفتی به عنوان یک نهاد مهم در چرخه اقتصادی کشور یادآور می شوند.

دیگر چه امیدی باقی می‌ماند به استقلال، به صداقت، به جسارت در بیان؟ این انجمن، نه انجمن خبرنگاران گچساران، که به‌راستی باشگاهی از کارمندان دستگاه‌های دولتی است که به جای صیانت از حرفه‌ی شریف خبرنگاری، به کارمندانی تبدیل شده‌اند که در ازای «دستمزد سکوت» و “حفظ صندلی‌ها”، مهر سکوت بر لب زده‌اند.(اینجا کلیک کنید)

سکوتی که از بالا طراحی می شود ،بی‌تردید، مسئولیت این وضعیت تنها بر دوش این اعضای صامت و ساکت نیست. غلامرضا تاجگردون، نماینده کنونی و پرنفوذ سابق گچساران و باشت در مجلس، نقش پررنگی در چینش و مهندسی چنین ساختارهایی دارد.تاجگردونی که بیش از آن‌که دغدغه توسعه فرهنگی و رسانه‌ای منطقه را داشته باشد، همواره به دنبال تثبیت نفوذ خود در نهادهای مختلف بوده است؛ انجمن خبرنگاران نیز از این قاعده مستثنی نیست.

یدالله رحمانی، استاندار کنونی درکنار ایوب مقیمی، فرماندار گچساران(اینجا کلیک کنید)، نیز با سکوت و حتی حمایت‌های پشت‌پرده، اجازه دادند چنین انجمنی با این ترکیب بی‌ربط،تا لحظه انتشار این سرمقاله روی کار بماند. وقتی صندلی‌ها نه بر اساس شایسته‌سالاری، بلکه بر مبنای «وفاداری اداری» و «مناسبات رانتی» چیده می‌شود، نتیجه‌اش چیزی جز مرگ تدریجی یک نهاد رسانه‌ای نخواهد بود.

در مقایسه‌ای تلخ کافی‌ست نگاهی بیندازیم به عملکرد انجمن‌های خبرنگاری در شهرهای هم‌جوار؛ یاسوج، دهدشت، حتی بهبهان. جلسات منظم، حمایت‌های مادی و معنوی واقعی از خبرنگاران مستقل، برگزاری دوره‌های آموزشی، تعامل با سازمان‌های مردم‌نهاد، پیگیری حقوق صنفی اعضا، همه در دستور کار این انجمن‌هاست. در گچساران اما، این انجمن حتی در برگزاری یک نشست خبری مؤثر هم ناتوان است (اینجا کلیک کنید).

“اینجانب”  این‌جا ایستاده‌ایم تا بگوییم: انجمن خبرنگاران، باید صدای خبرنگار باشد، نه صدای قدرت؛ باید تریبون مستقلان باشد، نه دنباله‌روان قدرت؛ باید جایگاه کسانی باشد که حاضرند شغل و موقعیت خود را فدای حق‌گویی کنند، نه آنان که شرافت رسانه‌ای را در برابر حفظ صندلی‌ای اجاره‌ای، به حراج می‌گذارند.

به عنوان سردبیر نفت‌ساران و صبح گچساران، اعلام می‌دارم این انجمن با ترکیب فعلی، مشروعیت صنفی ندارد و باید یا تجدید ساختار شود، یا به عنوان بازوی وابسته به نهادهای دولتی و سیاسی، به رسمیت شناخته نشود( اینجا کلیک کنید.