دل نوشته ای به قلم مریم گلزاری نژاد

باز آقایم.. لحظه دیدارت نزدیک شد..ومن..باز هم به قافله یارانت نرسیدم..هر چه پا کشیدم وبه سویت دویدم ..ولی…انگار..من لایق دیدارت نبودم.نمی‌دانی..آقایم! که چقدر دلم گرفت وقتی دیدم کاروان‌ها راهی هستند  و من بر لبم جز آه وبر دلم جز حسرت نیست …کی می‌شود ..کی می رسد..سعادت دیدن کربلای تو..

.حسین جانم…. آقایم .میگویند که اربعینت بی نظیر است . ولی من انگار لایق به دیداراربعین حرمت نبودم.. چه کنم که سعادت شمیم و عطر کوی تو  رانداشتم..من همان تنهای جا مانده ازکاروانت..که همه آرزویش زائرکربلایی شدن است.رفتن و راهی دیار عشق و وفای توشدن است.من عطش عطر کربلای تو دارم

..حسین جانم !صدایم کن..منت بگذار و نگاهی به دل سیاهم کن..من همه شب را به شوق دیدار تو به صبح می‌رسانم.. آقای من ..از دورترینها سلامت می‌کنم..چشمانم را فرش راه موکب زائرینت می‌کنم. ..آقایم..خوش به حال مسافران پیاده ات..که راهی دیار توهستند..زائر لایق دشت وفای تو هستند.

خوش به حال آنانی که اکنون مست درخاک کربلای تو ..پروانه وار می چرخندودرجوارتوهستند خوش به حال زائرین عاشقت .خوش به حالشان آقایم..خوش به حالشان..

کی میشود  کی می رسدحسین جانم..زیارت حرم سبزت نصیب من هم شود؟کی می‌شود زائر پیاده تو شوم و سبک‌بال به سویت بیایم..کی می‌شود ..آقایم.. کی می‌شود …دلم هوای حرم کرده است.