بار دیگر نزدیک شدیم به ۱۷ مرداد؛ روزی که برای عده‌ای از مسئولان نه روز خبرنگار، که فرصتی‌ست برای تبلیغ خودشان، پوشاندن کاستی‌ها و سوار شدن بر موج جهاد تبیین با چاشنی عکس یادگاری و تیزرهای چند دقیقه‌ای در ستایش عملکردهای نادیده‌شان.

اطلاعیه اخیر صادره از سوی روابط عمومی، تشریفات و امور بین‌الملل استانداری کهگیلویه و بویراحمد، دقیقاً در همین راستاست: نه برای قدردانی از خبرنگار، که برای مصادره نام خبرنگار به نفع میز و صندلی برخی مدیران. همان مدیرانی که در طول سال، جز در مواجهه با بحران‌های معیشتی، خبری از خبرنگار نمی‌گیرند؛ و البته همان بحران‌ها را هم با حذف، بایکوت و سانسور رسانه‌ای عبور می‌دهند.

چه شده که ناگهان همه‌چیز گل و بلبل شده؟
چه شد آن روزهایی که خبرنگاران فریاد زدند و کسی صدایشان را نشنید؟
چرا فقط در نزدیکی ۱۷ مرداد، تب جمع‌آوری عکس، گزارش، کلیپ و اینفوگرافی از عملکردها داغ می‌شود؟

بیایید با مردم صادق باشیم.
بیایید حقیقت را بنویسیم، حتی اگر تلخ باشد.

خبرنگار را با پیج‌دار اشتباه نگیرید!
خبرنگار ابزار دیده شدن نیست. خبرنگار بیلبورد نیست که تیتر “عملکرد درخشان دستگاه‌ها” را بر آن سنجاق کنید. خبرنگار، نه تریبون روابط عمومی شماست و نه چرخ‌دنده‌ای در پازل بزک‌کردن گزارش‌های‌تان.

مقایسه خبرنگار حرفه‌ای با کسانی که صرفاً با داشتن چند هزار دنبال‌کننده در فضای مجازی، به حلقه تعریف و تمجید فرمایشی تبدیل شده‌اند، نه تنها بی‌احترامی به خبرنگاری‌ست، بلکه نشان‌دهنده بی‌اطلاعی ساختاری و محتوایی از فلسفه وجودی رسانه و رسالت رسانه‌گر است.

چطور خبرنگاری که با حداقل معیشت، بدون بیمه حمایتی رسانه‌ای، با پرونده‌های قضایی ناشی از گزارش‌های افشاگرانه‌اش، و زیر فشار سانسور و حذف و تهدید زیسته، حالا قرار است در خدمت جشنواره تشریفات شود؟
چرا در تمام ایام سال هیچ‌گاه از خبرنگاران سراغی گرفته نمی‌شود، اما اکنون انتظار می‌رود با دوربین، قلم و میکروفون خود به جشن خودنمایی مدیران دعوت‌شده‌گان بدل شوند؟

نه، جناب روابط عمومی استانداری!
نه، جناب مشاوران محترم و بزرگوارانی که این متن را به امضای دستگاه‌های دولتی رسانده‌اید!

ما خبرنگاریم.
ما زبان مردمیم، نه طفیلی قدرت.
ما رسالت داریم، نه مأموریت.
ما بازتاب واقعیت‌ایم، نه آینه آرایش‌کرده جلسات وی‌آی‌پی برای نمایش عملکرد.

تاریخ این استان و این کشور را خبرنگاران نوشتند؛ نه کسانی که صرفاً در صفحه اول قاب نشست‌های خبری و تجلیل و تندیس ظاهر می‌شوند.

ما اجازه نخواهیم داد تقدس شغل خبرنگاری تبدیل به ابزاری برای موج‌سواری تبلیغاتی شود. اگر قرار بر جهاد تبیین است، اول باید واقعیت تبیین شود؛ نه آنچه از لنز دوربین و تیزر می‌خواهید بسازید.

بیایید ۱۷ مرداد را دوباره معنا کنیم.
نه با گل و شیرینی و تجلیل‌های فرمالیته، بلکه با حل مشکلات خبرنگاران، رفع تبعیض رسانه‌ای، حمایت حقوقی و بیمه‌ای از فعالان رسانه‌ای واقعی، و پذیرش صدای منتقد حتی اگر به مذاق‌تان خوش نیاید.

تا آن روز، ما از پشت دوربین، به صحنه نگاه می‌کنیم؛
نه برای تصویرسازی، که برای افشاگری به امید اصلاح امور فعلی.

…و اما یک جمله برای ثبت در تاریخ:

من، رضا مرادی طوف خیمه، ملقب به شایسته،
به پاس حرمت خون دل‌هایی که خبرنگاران این سرزمین برای آگاهی مردم خوردند،
به احترام جامعه مظلوم، فراموش‌شده و بی‌پناه خبرنگاران،
به‌ویژه آنان که در این راه، یا جان دادند، یا در سکوت، مرگ تدریجی را تجربه می‌کنند،
و بالاتر از همه، به خاطر اصلاح امور به‌ویژه وضعیت آشفته و تبعیض‌آمیز خبرنگاران شهرستان‌ها که حتی از داشتن یک انجمن صنفی واقعی نیز محروم‌اند،

در هیچ نشست و جلسه‌ای با عنوان “روز خبرنگار” که بوی نمایش، تملق و تحقیر در آن موج بزند، شرکت نخواهم کرد.

تا ببینیم واقعاً کدام‌یک از این مدیران و مسئولان که این روزها ضربان قلب‌شان، به‌ویژه مدیر محترم روابط عمومی بین‌الملل استانداری، برای رسیدن به ۱۷ مرداد و گرفتن تندیس و عکس یادگاری، بالا رفته 
بدون داشتن هیچ گزارش عملکرد اثرگذار،
بدون سنجش آسیب‌های وارده بر پیکر نیمه‌جان خبرنگاران،
و فقط با ژست‌های فرمایشی و صندلی‌محور
به پست و مقام بالاتری ارتقاء خواهند یافت یا نه!

ما نظاره‌گریم.
ما ثبت می‌کنیم.
بیهوده انتظار فراموشی می کشید.