در روزهای اخیر، در فضای عمومی جامعه شهری دوگنبدان به علت ناآگاهی یا عدم شناخت نسبی از آثار بی قیمت مادی و معنوی موجودیت نعمت الهی شرکت بهره‌برداری نفت و گاز گچساران زمزمه‌هایی شنیده می‌شود که با تکیه بر قیاس‌های سطحی، تلاش می‌کنند وضعیت رفاهی کارکنان شرکت نفت را بالاتر از سایر اقشار جامعه جلوه دهند. این روایت‌های ناپخته و گاه مغرضانه، نه‌تنها از واقعیت فاصله دارند، بلکه زنگ خطری برای تضعیف روحیه‌ی یکی از حیاتی‌ترین بدنه‌های اقتصادی کشور یعنی خانواده بزرگ صنعت نفت کشور بالاخص مجموعه شاغلان آن شرکت در شهر دوگنبدان استان کهگیلویه و بویراحمد محسوب می‌شوند.

در نگاهی دقیق‌تر و مستند، مقایسه‌ای بین وضعیت رفاهی کارکنان صنعت نفت ایران با همتایان جهانی‌شان، حقایق مهمی را روشن می‌سازد. به‌عنوان نمونه، در شرکت‌های بزرگ بین‌المللی مانند آرامکو (عربستان)، شل (هلند)، بی‌پی (بریتانیا) و اکسون‌موبیل (آمریکا)، شاخص‌های رفاهی مانند:

مسکن سازمانی با استاندارد بالا

خدمات درمانی و بیمه‌ای کامل برای خانواده‌ها

نظام جبران خدمت مبتنی بر پاداش تولید

آموزش فرزندان در مدارس بین‌المللی رایگان

امنیت شغلی بلندمدت و خدمات بازنشستگی با کیفیت

و… 

از الزامات اولیه حفظ کارایی و انگیزش کارکنان محسوب می‌شود. این شرکت‌ها با درک نقش تعیین‌کننده‌ی نیروی انسانی، سیاست‌های رفاهی را نه هزینه، بلکه سرمایه‌گذاری راهبردی تلقی می‌کنند.

حال آنکه در شرکت‌های تابعه مناطق نفت‌خیز جنوب از جمله شرکت بهره‌برداری نفت و گاز گچساران، با وجود قرارگیری در خط مقدم تأمین انرژی کشور و نقش‌آفرینی در چهار استان کشور (کهگیلویه و بویراحمد، خوزستان، بوشهر و فارس)، متأسفانه در برخی موارد کارکنان حتی از ابتدایی‌ترین شاخص‌های رفاهی چون مسکن، تردد ایمن، معیشت پایدار و بیمه‌های تکمیلی خانواده‌ها نیز بی‌بهره‌اند. این در حالی است که شرایط اقلیمی دشوار، دوری از مراکز خدماتی و مشکلات تورمی مضاعف، فشار مضاعفی بر خانواده‌های این قشر وارد کرده است.

طبق آمار منتشرشده توسط مرکز پژوهش‌های مجلس در سال ۱۴۰۲، متوسط هزینه ماهانه زندگی یک خانواده در مناطق گرمسیری جنوب کشور بیش از ۲ برابر متوسط کشوری برآورد شده است، در حالی که مزایای شغلی صنعت نفت به ویژه برای کارکنان پیمانی، روزمزد، حجمی و حتی بخشی از رسمی‌ها متناسب با این فشارها رشد نیافته است.

در چنین شرایطی، تقلیل مطالبات به‌حق این قشر به عنوان “رفاه‌زدگی”، نه تنها بی‌انصافی، بلکه بی‌توجهی به نقش حیاتی آن‌ها در امنیت انرژی و بقای اقتصاد ملی است. اگر چرخ اقتصاد کشور بر شانه‌های نفت می‌چرخد، حفظ رفاه کارکنان مناطق نفت‌خیز، به‌ویژه خانواده‌های آنان، نه یک امتیاز بلکه یک ضرورت ملی است.

رفاه امروز کارکنان و خانواده های صنعت نفت وگاز گچساران بی شک،ضامن امنیت انرژی فردای ایران است. شرکت نفت و گاز گچساران، با سابقه‌ای سترگ در خط مقدم تولید، نیازمند توجهی فراتر از شعار و نگاه آماری سطحی است؛ باید از مقایسه‌های ناعادلانه عبور کرد و به سمت «عدالت عملی» در سیاست‌گذاری رفت./رضا شایسته