به گزارش نفت ساران،مانوردادن روی مسائل اجتماعی چندان کهنه نیست و پرداختن از زوایای مختلف به مسائل و مشکلات خانواده‌ها و جامعه می‌تواند مخاطب داشته باشد ولی برای جلب رضایت همین مخاطب هم لازم است چند مولفه در تولید آثار هنری و تلویزیونی به‌ویژه مجموعه‌ها مورد نظر قرار گیرد. مهم‌‌ترین مولفه، داشتن داستان یا داستانک‌‌های پرداخت‌شده و به‌روز با مضامین مبتلا به جامعه است که این مهم در روزهای‌ بیقراری مانند سریال‌های مشابه از مسیر تکرار آدم‌ها، حرف‌ها و برخوردها می‌گذرد. به‌عبارتی، آنچه تماشاگر در این مجموعه می‌بیند، حوادث و کشمکش‌های تکراری است.

مورد اساسی دیگر برای ساختن سریال‌های مخاطب‌پسند، چیدمان استاندارد، جذاب و هنرمندانه عناصر داستانی و ساختار هنری است که این مولفه هم در سرتاسر روزهای بیقراری دچار کاستی است و علت اصلی آن داستان‌پردازی سطحی، بازی‌های متوسط و کارگردانی تخت و غیرنوآورانه است. ماجرا و حوادث زندگی شخصیت‌ها گرچه غیرقابل باور نیستند اما تصویرسازی جذاب و دیدنی‌ای ندارند. از نواقص کار کاظم معصومی در مقام کارگردان باید از ضعف شخصیت‌پردازی و فضاسازی‌های تکراری یاد کرد.

روزهای بیقراری از سریال‌های تولیدشده در مراکز استان است (اینجا مرکز اصفهان). این اتفاق در راستای تمرکززدایی امکانات و تسهیلات تلویزیون است اما ۲ اشکال دارد؛ اول تکرار لوکیشن‌های ثابت شهر اصفهان و دوم استفاده از گویش و بخشی از مناسبات تکراری. ۲مورد اخیر نه‌تنها به بهبود کیفی سریال کمک نکرده بلکه از عوامل پیگیرنبودن مخاطب است.
روزهای‌ بیقراری در حد یک مجموعه متوسط رو به پایین خانوادگی اجتماعی صرفا کارکرد پرکردن آنتن و سرگرم‌کردن بخشی اندک از مخاطبان تلویزیون را دارد. گرچه این سریال گذری هم به همدان دارد اما همین هم در واقع یک حرکت مورد پسند سازمان میراث فرهنگی است و کاربردی در کیفیت بخشیدن و افزایش جذابیت آن ندارد.