بیست‌وهفتم شهریورماه، روزی که در تقویم ملی ایران به پاسداشت شعر و ادب فارسی اختصاص یافته است، در گچساران نیز با برگزاری مراسمی فارغ از اشاره یا تحلیل و تفسیر به مکان، زمان یا متولی فرهنگی یا حتی غیر فرهنگی خاص، ولی در ظاهر فرهنگی هر ساله در آن شهرستان گرامی داشته می شود.شاعران، اساتید و علاقه‌مندان در مکان های فرهنگی یا غیر فرهنگی و به اقتضای مساعدت ها یابی مهری های درون سازمانی نهادهای خصودولتی گرد هم جمع می شوند تا در لقای خود به زبان فارسی ادای احترام کنند؛ اما حقیقت آن است که در متن و محتوای برخی انگشت شمار محتوای آن مراسم،چیزی جز غفلت و فراموشی به چشم و گوش مخاطب سیلی نمی‌نوازد.

واژه‌ها، شناسنامه یک ملت‌اند و زبان فارسی ستون هویت ایرانی. با این همه، آنچه از زبان برخی از نخبگان شعر و ادب شهرستان شنیده شد، نه تنها نشانی از پاسداشت این میراث گران‌بها نداشت، بلکه به گونه‌ای یادآور بی‌اعتنایی به شأن کلمات بود. در شرایطی که استان کهگیلویه و بویراحمد چهره‌هایی ماندگار چون زنده‌یاد حسین پناهی را در حافظه فرهنگی خود دارد  شاعری که با واژگان ساده و در عین حال عمیق، جهان‌بینی تازه‌ای به شعر فارسی بخشید  جای شگفتی است که در مراسمی به نام پاسداشت زبان فارسی، از عمق و شکوه واژگان تنها سایه‌ای کم‌رمق باقی بماند.

این یک هشدار فرهنگی است؛ هشدار به آنکه حتی نخبگان ما، که باید الگوی پاسداری از زبان فارسی باشند، گاه خود به بیراهه بی‌دقتی در انتخاب واژه‌ها می‌روند. آیا سزاوار است که در روز گرامیداشت زبان فارسی، واژه‌ها قربانی شتابزدگی و بی‌توجهی شوند؟ آیا رسالت شاعران و اساتید، چیزی جز پاسبانی از اصالت و زیبایی زبان است؟

پاسداشت زبان فارسی تنها برگزاری یک مراسم تشریفاتی نیست. این کار رسالتی است بر دوش اهل قلم، فرهنگیان و شاعران؛ رسالتی که می‌طلبد هر واژه در جای خود و با وقار و احترام ادا شود. اگر همین قشر فرهیخته، در سخن و بیان خود پاس حرمت زبان را نگاه ندارند، چه انتظاری می‌توان از نسل‌های جوان داشت؟

زبان فارسی میراثی هزارساله است؛ نه برای آنکه در روزی خاص تنها نامش بر سر در بنرها بدرخشد، بلکه برای آنکه در هر جمله، هر شعر و هر نوشتار، اعتبار و احترام خود را باز یابد. غفلت امروز ما، فردا به بهای سنگین از دست رفتن اصالت واژگان تمام خواهد شد.